ตอนที่ 2

สมัยผมอยู่มัธยม ไม่ค่อยจะมีเรื่องน่าสนใจเท่าไหร่โดยเฉพาะมัธยมปลาย เพราะเป็นช่วงเวลาเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย ก็เลยเอาแต่เรียนกับเรียน ตอนนั้นผมดูหนังสือเตรียมตัวสอบสองอย่างพร้อมกัน คือสอบเทียบ และ สอบเอ็นทร๊าน จะกลับบ้านประมาณสามสี่ทุ่มทุกวันพร้อมกับความหิว และคุณแม่ผมเขาก็จะเตรียมอาหารเย็นให้ผมทานทุกครั้ง มีอยู่วันหนึ่งผมกลับมาบ้าน ก็จะเดินรี่ไปที่ครัวก่อน แต่พบกับความว่างเปล่า ผมเปิดดูทุกหม้อ ทุกจาน ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย ด้วยความโมโหหิว ผมเลยเตะหม้อ ปาช้อนลั่นครัว พร้อมกับตะโกนว่าน้องผมว่า “พวกมึงไม่เหลือกับข้าวให้กูกินเลยเหรอวะ” พ่อแม่ผมวิ่งมาดูกันใหญ่ และถามว่าเกิดอะไรขึ้น พอเขารู้ว่าผมปาหม้อเพราะอะไร แม่ผมก็บอกว่า วันนั้นบ้านผมกินบะหมี่กัน ก็เลยไม่ได้ทำกับข้าวไว้ ผมเลยถึงบางอ้อ เดินไปเก็บข้าวของที่เรี่ยราดอยู่บนพื้น แล้วไปลวกบะหมี่กินต่อ พ่อผมพูดเบาๆว่า “ไอ้บ้า”  

เรื่องโมโหหิวนี่ ไม่ใช่เป้นเฉพาะผม น้องชายคนเล็กเล่าให้ผมฟังว่าตอนช่วงที่ผมอยู่อเมริกา ก็เกิดเรื่องขึ้นเพราะความหิว ตอนนั้นตอนกลางวัน น้องชายคนเล็กออกไปซื้อมาม่ามาสองซองแล้วลวกกินเอง แดน น้องคนที่สองมาเห้น ด้วยความหิวและไม่มีอะไรกิน ก็เลยยัวะคนเล็กว่าซื้อของมาแล้วไม่ซื้อมาเผื่อ เลยทะเลาะกัน จนกระทั่งชกกันเอง ดล น้องคนเล็กก็ยัวะบ้าง 

“ก็กูถามพี่แดนแล้วนี่หว่าว่าจะกินมั๊ย ก็บอกว่าไม่กิน กูก็ซื้อมาแค่ของกูนี่หว่า”

“กูไม่ได้ยิน นึกว่ามึงถามเรื่องอื่น” 

ดลฉุนมากออกไปข้างนอกซักพัก กลับมาพร้อมกับมาม่าอีกหนึ่งโหล 

“อ้าว กินซะ กินให้หมดเลย อะไรวะ แค่นี้ก็ชกกันด้วย ฮือๆๆๆๆๆ” ดลพูดไปก็ร้องไห้ไป แดนเริ่มสำนึก 

“ขอโทษว่ะ กูหิว” 

หลังจากนั้นก็เลยให้อภัยกัน เป็นพี่้น้องกันก็ดีแบบนี้แหละครับ ให้อภัยกันเสมอ ตอนผมอยู่มอต้น เคยทะเลาะอะไรกันไม่ทราบ พ่อผมลงมาดู 

“ไหนว่าเล่ามาซิว่าเรื่องอะไรกัน” พ่อผมถามด้วยความโมโห พ่อผมไม่ค่อยชอบให้ลูกๆทะเลาะกันเท่าไหร่ พวกผมก็แย่งกันเล่า  

“แล้วใครผิด”

เงียบครับ ไม่มีใครตอบ เงียบไปได้พักนึง ผมก็เป็นคนพูดมาก่อน 

“ดอนผิดเอง” 

“มึงผิดใช่มั๊ย หันก้นมา”  ว่าแล้วเขาก็เอาไม้เรียวมาตีก้นผมดังป๊าปใหญ่ๆ แล้วถามน้องผมต่อ

“มึงคิดว่ามึงผิดหรือเปล่า”

“ผิด..ก็ได้”  สรุปแล้วก้โดนตีกันทั้งสองคน แต่สิ่งที่น่าภูมิใจสำหรับผม จนทุกวันนี้ก็คือน้องผมเห็นผมโดนตีคนเดียวเพราะผมไปรับผิดแทนเขา เขาเลยให้ตัวเขาโดนบ้างเพื่อไม่ให้น้อยหน้า

 ตอนมัธยมต้นเป็นช่วงที่มีเรื่องหลายอย่าที่น่าจดจำไว้ เริ่มตั้งแต่ตอนมอหนึ่งเลย เรือ่งลอกข้อสอบนี่เป็นสิ่งที่ติดตัวรุ่นผมมาอย่างแยกไม่ออก ตั้งแต่มอหนึ่ง มาจนผมจบมอห้า คาดว่ามอหกน่าจะมีด้วยแต่ผมไม่แน่ใจเพราะเอ็นทร้านส์ติดตั้งแต่มอห้าแล้ว เราก็ลอกกันตั้งแต่หัวหน้าห้องยันลูกห้องแล้วแต่ว่าใครจะเป็นต้นแบบหรือใครจะเป็นคนลอก ส่วนผมเหรอครับ กระซิบให้ฟัง....ผมเป็นต้นแบบครับ....เห็นเพื่อนๆจะสอบตกแล้วอดสงสารไม่ได้ วิธีการลอกข้อสอบก็ไม่ค่อยพิศดารเหมือนกับที่เขาทุจริตกันตอนสอบเอ็นทรานส์หรอกครับ แค่แบบง่ายๆอย่างเช่น ขอยืมยางลบ แต่บนยางลบก็มีคำตอบเรียบร้อยแล้ว หรือไม่ก็ใช้สัญญาณ อย่างตอนผมอยู่มอสี่ ไอ้อัครพล ผมเรียกมันว่าไอ้อัค มันมาบอกผม

 “ไอ้ดอน มึงอ่านวิชาพุทธศาสนามาหรือเปล่าวะ.”

“อ่านว่ะ ทำไมวะ ไม่ได้อ่านมาเหรอวะ ให้กูช่วยหรือเปล่า” ผมรู้แล้วว่ามันจะให้ผมทำอะไรผมเลยตกลงให้สัญญาณกับมัน

 “ถ้ากูหมุนดินสอแบบนี้แปลว่า ข้อ ก. หมุนไปทางนี้ ข้อ ข.......”

“เออ เอาตามนี้ว่ะ”

 ว่าแล้วก็ลอกกันสบายแฮ  ไม่ใช่แค่ไอ้อัครนะครับ เพื่อนๆคนอื่นๆก็มาร่วมวงด้วย ผมเลยแกล้งบอกผิดไปบ้าง คะแนนจะได้ไม่เท่ากันจนหน้าเกลียด 

ไอ้อัคนี่เป็นเพื่อนรักเพื่อนแค้นมากันตั้งแต่อยู่มอสามเลย ผมอยู่ห้องเดียวกับมันตั้งแต่อยู่มอหนึ่งแต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ไอ้อัคนี่เป็นคนที่หล่อมาก แต่ถ้าสังเกตที่ตาข้างนึงดีๆ จะพบว่าตาข้างนั้นเหล่ ผมจำได้แ่ม่นเลยว่าตอนมอหนึ่ง ขณะกำลังยืนรอเข้าแถวเคารพธงชาติตอนเช้า ไอ้อัคก็ยืนเก๊กอยู่หน้าห้อง วิโรจน์ เพื่อนๆเรียกมันว่าไอ้เตี๋ยว เพราะบ้านมันขายก๋วยเตี๋ยว มายืนมองหน้าไอ้อัค ไอ้อัคมันไม่ชอบให้คนมามองตาเหล่ของมันอยู่แล้ว มันเลยตะคอกไอ้เตี๋ยวซะเสียๆหายๆ

 “มองทำค..ยอะไรวะ ไม่เคยเห็นตาคนเหรอไงไอ้..หี้ย”

 ไม่ต้องตกใจนะครับ พวกผมอยู่โรงเรียนชายล้วน คนพูดแต่ละคำก็ออกมาอย่างที่เขาเรียกว่าลูกพ่อขุนอย่างเ็ต็มตัว ไอ้เตี๋ยวตกใจ เพราะมันไ่ม่ได้ไปมองที่ตาไอ้อัค มันมองไปที่ือื่นมากกว่า ผมก็อยู่ในเหตุการณ์ เลยมั่นใจว่ามันไม่ได้มองที่ตาให้อัค ไอ้เตี๋ยวก็เลยเก็บความแค้นครั้งนั้นไว้ตลอดเวลา

 ไอ้อัคมันเป็นคนโปรดของมาสเตอร์ชูชาติ คนที่อยู่โรงเรียนฝรั่งพวกอัสสัมชัญก็คงจะทราบนะครับว่าพวกเราเรียกอาจารย์ผู้ชายว่า มาสเตอร์ และอาจารย์ผู้หญิงว่ามิส  มาสเตอร์ชูชาติชอบเรียกไอ้อัคว่า ไอ้เตี้ย เพราะตอนนั้นมันเตี้ยสมชื่อจริงๆ แต่เชื่อมั๊ยครับ พวกเราเลือกมันเป็นหัวหน้าห้อง และมาสเตอร์ชูชาติก้ไว้ในให้มันทำหลายอย่าง ตั้งแต่ตรวจข้อสอบจนถึงให้ไปซื้อของ วิชาที่มาสเตอร์ชูชาติสอนนั้นเป้นวิชาภาษาอังกฤษ(เสริม) ซึ่งเป็นวิชาที่ยากที่สุดในชั้นเลย ในวันสอบ ทุกคนก็เตรียมตัวกันมาอย่างดี แต่ถึงกระนั้นก็ไม่รอดพ้นจากข้อสอบของมาสเตอร์ชูชาติไปได้ พวกผมก็ออกจากข้อสอบก่อนเวลาเนื่องจากทำข้อสอบไม่ได้ พวกผมมานั่งกันอยู่หน้าห้อง ไอ้เตี๋ยว คู่แค้นของไอ้อัคที่โดนไอ้อัคด่าตอนนั้นเหลือบไปเห็นไอ้อัคลักลอบเอาโพยเข้าไปในห้องสอบ มันเลยแอบไปฟ้องมาสเตอร์ชูชาติ พอสอบเสร็จ พวกผมก็เห็นมาสเตอร์ชูชาติเรียกไอ้อัคไปพบ ซักพักพวกผมก็เห็นไอ้ิอัคเดินออกมาพร้อมน้ำตา ไอ้อัคนี่มันขี้แยอยู่แล้ว

“ฮือๆๆๆๆ ใครวะแม่งไปฟ้องมาสเตอร์ว่ากูลอกข้อสอบ” ผมเงียบๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าใคร

“อย่า้ให้กูรู้นะวะใคร ฮือๆๆๆ กูจะอัดแม่งให้ตายเลยฮืออๆๆๆๆๆ” พูดจบก็ร้องโฮอย่างไม่อายใคร 

เป็นครั้งแรกครับที่ผมเห็นน้ำตาลูกผู้ชาย แต่ไหลออกมาเพราะสอบตกเนือ่งจากลอกข้อสอบ

หน้าก่อนนี้ || หน้าต่อไป

หน้าแรก || เรื่องยาวทั่วไปหลายตอนจบ || นิยายวิทยาศาสตร์ || บทความพิเศษ || เรื่องเขาเล่ามา

Copyright © 2001 by Kritapak Boonteekul. All rights reserved. No part of the contents of this website may be reproduced or transmitted in any form or by any means without the written permission of the owner.