บทที่1

“อาจารย์ศักดิ์ชัยครับ มีคนจากกระทรวงกลาโหมขอพบครับ”  นักเรียนนายร้อยนพดลเข้ามาบอก ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัย 

ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยยังไม่ทันที่จะตอบรับนักเรียนผู้นั้น พลัน แขกผู้มาเยือนในชุดนายพลอากาศเอกแห่งกองทัพไทยได้เดินเข้ามา ทั้งนักเรียนนายร้อยนพดล และ ผู้ที่ถูกเรียนว่าอาจารย์ต่างทำความเคารพนายพลผู้นั้น

“เอ่อ...ท่านปลัดกระทรวง มีอะไรถึงต้องมาด้วยตัวเองครับ” ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยถามแต่ คำตอบกลับไม่ใช่คำตอบที่ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยคาดว่าจะได้รับ

“นักเรียนนายร้อย คุณออกไปได้ ผมมีราชการลับกับท่านอาจารย์”

“ครับผม” นักเรียนนายร้อยนพดลทำความเคารพก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง พร้อมกันกับนายพลอากาศเอกผู้นั้นเดินไปปิดประตูห้องด้วยตัวเอง

“ท่านอาจารย์ ผมมีราชการลับทีสุดจากกระทรวงกลาโหม มาให้ครับ มันเป็นเรื่องลับมากจนผมจำเป็นต้องเดินทางมาเขาชะโงกด้วยตัวเอง” ผู้ที่เป็นปลัดกระทรวงพูดพร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลซึ่งมีตัวหนังสือสีแดงเขียนไว้ว่า “ลับที่สุด” ติดอยู่ข้างหน้า

 “ท่านปลัดมีเรื่องอะไรเหรอครับ” ศาสตรจารย์ศักดิ์ชัยถามแต่กลับได้รับคำสั่งจากปลัดกระทรวงแทน

“ผมว่าอาจารย์เปิดซองดีกว่านะ”

 ‘สำนักนายกรัฐมนตรี

คำสั่งที่

ลับที่สุด

ให้ศาสตราจารย์ ด๊อกเตอร์ศักดิ์ชัย ซายมัวร์ รายงานตัวต่อผู้อำนวยการกรมราชการลับ สำนักนายกรัฐมนตรี พร้อมปลัดกระทรวงกลาโหมด่วนที่สุด

 ลงชื่อ

นายกรัฐมนตรี’

 “เอ๊ะ ท่านปลัด คำสั่งก็ไม่มีเลขที่ และไม่มีลายเซ็นท่านนายกฯกำกับด้วย เป็นคำสั่งจริงหรือเปล่าครับ” ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยถาม

 “ใช่ครับผมได้รับคำสั่งจากมือท่านนายกเลย ท่านนายกกำลังรออยู่ที่กรุงเทพฯ ผมให้ฮ.ติดเครื่องรอไว้แล้ว ท่านไม่ต้องเก็บของหรอก ทุกอย่างมีพร้อมแล้วสำหรับท่านที่จุดหมายปลายทาง เอ่อ มีอีกคำสั่งตรงจากกระทรวงกลาโหมแต่งตั้งให้ท่านอาจารย์เป็นพันเอก(พิเศษ) แห่งกองทัพบกด้วยครับ” ปลัดกระทรวงยื่นอีกคำสั่งมาให้ศาสตราจารย์หนุ่ม

 “ท่านปลัดครับ มันยังไงๆอยู่นะ ผมไม่เคยร้องขอทางหน่วยเหนือให้แต่งตั้งผมเป้นข้าราชการทหารเลยนะครับ นี่ทางโรงเรียนนายร้อยก็ขอยืมตัวผมมาจากจุฬานะครับ”

“มันจำเป็นอาจารย์ศักดิ์ชัย ผมเองก็ไม่รู้จักคุณเลยจนมาได้แฟ้มจากทางกลาโหมนัน่แหละ ไม่ต้องพูดมากหรอกครับ ตามผมมาดีกว่า” ท่านปลัดพูดจบจึงเปิดประตูให้สารวัตรทหารซึ่งรออยู่นอกห้องแล้ว เข้ามาเชิญตัวศาสตราจารย์ไปที่ เฮลิคอปเตอร์ซึ่งเตรียมตัวที่จะออกเดินทางได้ทุกเมื่อแล้ว ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยไม่มีทางเลือกนอกจากจะเก็บอุปกรณ์การเขียนเล็กน้อยใส่กระเป๋าเอกสารพร้อมกับคำสั่งทั้งสองฉบับ และเดินออกจากห้องพักอาจารย์ไป

บทที่2

ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยถูกนำตัวไปที่สถานทูตสหรัฐอเมริกาโดยทางเฮลิคอปเตอร์ของกระทรวงกลาโหมพร้อมกับปลัดกระทรวงกลาโหม พลอากาศเอกสุรัตน์ ฉายแสง เมื่อลงจากเฮลิคอปเตอร์ นาวิกโยธินสหรัฐ ซึ่งรอรับที่ลานจอดอยู่แล้วได้ทำความเคารพ 

“General and Colonel, your prime minister and the ambassador are expecting you now. My name is Captain David Smith of US Marine Corp. Please keep this card with you while you are here. Colonel, this is your permanent ID card. You have to keep this card until this operation is over. I will be your guard for entire operation. Sir, please follow me.” 

ผู้ที่แนะนำตัวเองว่าเป็นผู้กองเดวิด พูดเป็นภาษาอังกฤษจบจึงเดินนำหน้า คนทั้งสองเข้าไปในเซฟเฮาส์ ซึ่งแยกออกมาต่างหากจากตัวสถานทูตและเพิ่งทำขึ้นใหม่เพื่อป้องกันการจารกรรมจากผู้ไม่ประสงค์ดีต่อสหรัฐอเมริกา

 “ท่านนายกฯ ท่านทูต นี่คือพันเอก(พิเศษ) ด๊อกเตอร์ศักดิ์ชัย ซายมัวร์ และพลอากาศเอกสุรัตน์ ฉายแสงครับผม” ผู้กองเดวิดกล่าวแนะนำตัว

 “ท่านด๊อกเตอร์ศักดิ์ชัย ที่เป็นลูกชายของด๊อกเตอร์ซายมัวร์นักฟิสิกส์ของเอ็มไอที ใช่มั๊ญครับ เป็นเกีรติอย่างยิ่งที่ได้เห็นหน้าลูกชายของด๊อกเตอร์ซายมัวร์..” ท่านทูตให้การต้อนรับศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยอย่างเป้นกันเอง

 “ขอบคุณครับท่านทูต ผมไม่ได้เจอพ่อผมหลายปีแล้วตั้งแต่ท่านย้ายกลับไปอเมริกาหลังจากแม่ผมเสีย ผมไม่ได้ข่าวท่านอีกเลย”

 “พ่อคุณเสียแล้วล่ะ เมื่อสามเดือนก่อนหลังจากอุบัติเหตุจากการทดลองของโครงการลับของรัฐบาลสหรัฐ ทางรัฐบาลสหรัฐขอความร่วมมือจากทางเราให้ส่งคุณไปร่วมงานกับของเขา เราได้ทำเรื่องให้คุณแล้วท่านศักดิ์ชัย” นายกรัฐมนตรีพูดแทรกขึ้นมา แล้วพูดต่ออีกว่า “ผมว่าเรามาเข้าเรือ่งกันเลยดีกว่าท่านทูต ท่านผู้การ เ่อ่อ ผมขอเรียกแบบนี้ดีกว่านะ ท่านผู้การศักดิ์ชัย ทางสหรัฐขอตัวท่านมาเพื่อที่จะเข้าร่วมในโครงการลับทางวิทยาศาสตร์ในฐานะที่ปรึกษาทางประวัติศาสตร์ เนื่องจากท่านเป็นผู้เดียวที่รู้จักประวัติศาสตร์ของไทยและของโลกได้อย่างแตกฉาน ประกอบกับคุณพ่อท่านได้มีส่วนร่วมกับโครงการนี้มาตั้งแต่ต้น และท่านก็เป็นผู้แนะนำคุณเข้ามา...ผู้การ..ผมขอแสดงความเสียใจกับการเสียชีวิตของคุณพ่อคุณนะ แต่ว่างานนี้เป็นชื่อเสียงของประเทศ ผมขอให้คุณระงับความเสียใจนั้นไว้ก่อน...” ท่านนายกฯยังไม่ทันพูดจบ

“ท่านนายกฯครับ ไม่ต้องแสดงความเสียใจกับผมก็ได้ ยังไงถึงคุณพ่อผมไม่เสียชีวิต ผมก็คงไม่ไปเจอเขาอีกแล้ว... ว่าแต่ว่า ในคำสั่งระบุว่าให้ผมไปรายงานตัวต่อผู้อำนวยการ กรมสืบราชการลับแห่งชาตินี่ครับ ทำไมส่งตัวผมมาที่นี่ล่ะครับ หรือว่าเดี๋ยวนี้สหรัฐอเมริกามีอำนาจขนาดที่จะออกคำสั่งให้นายกของไทยมารายงานตัวที่สถานทูตแล้วเหรอครับ”

 “ผมได้ยินกิติศัพท์หัวรุนแรงของคุณมานานนะผู้การวันนี้เพิ่งได้เห็นตัวจริง ผมว่าให้ท่านผู้อำนวยการโครงการนี้มาอธิบายดีกว่าท่านทูต ผู้การนี่คือพลเอกโรเบิรต์ ดากาโน ผู้อำนวยการโครงการลับ ท่านบินมาจากสหรัฐอเมริกาเพื่อรับตัวท่านผู้การโดยเฉพาะ  ผมว่าท่านนายพลเชิญดีกว่านะ” ท่านนายกฯพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย ถึงแม้ว่าจะโดนศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยตอกกลับมาก็ตาม

 “ยินดีที่ได้รู้จักครับท่านผู้การจริงๆผมทำงานกับคุณพ่อของคุณเป็นเวลานานมากจนเมื่อสามเดือนก่อน ได้เกิดความผิดพลาดของระบบขึ้น ซึ่งกว่าจะรู้ขอผิดพลาดนี้ก็ต่อเมื่อเราเดินระบบเรียบร้อยแล้ว ผลก็คือนักวิทยาศาสตร์ประมาณเกือบยี่คนได้เสียชีวิตทันทีซึ่งรวมทั้งคุณพ่อคุณด้วย ก่อนอื่นผมขอแนะนำให้ท่านผู้การรู้จักกับโครงการนี้ก่อน”

 “โครงการนี้ชื่อเดิมคือ Project the forth Dimension เป้นโครงการที่ทางทุกหน่วยงานที่เกี่ยวของในประเทศของเราได้ทำวิจัยอย่างลับมากที่สุดเกี่ยวกับการเดินทางข้ามเวลา จริงๆโครงการนี้ได้ดำเนินงานได้เกือบสิบปีแล้ว แต่แล้วประมาณเมื่อราวๆสามปีที่แล้ว ด๊อกเตอร์ดาวิน วัลไฮม์ได้ค้นพบปรากฏการณ์อย่างหนึ่งได้โดยบังเอิญ ปรากฏการณ์นี้ทำให้ด๊อกเตอร์วัลไฮม์ได้ทำการทดลองอย่างลับๆร่วมกับคุณพ่อของท่านผู้การ จนกระทั่งได้ค้นพบอีกมิติหนึ่ง เราเรียกว่าอัลเทอร์เน๊ท เรียลอาลิติ้ หรือมิติคู่ขนาน..โครงการนี้จึงถูกเปลี่ยนชื่อใหม่ไปเป็น Project the fifth Dimension หรือเรียกเป็นทางการว่า the Alternate Reality.”

 “ผมก็เคยได้ยินเหมือนกัน แต่พวกเขารู้ได้ไงว่ามันเป็นมิติคู่ขนาน” ปลัดกระทรวงเ่อ่ยด้วยความสงสัย

 “พวกเขาได้เห็นเหตุการณ์ในด้านตรงข้ามกับกระจกที่เขาสร้างไว้เป็นประตูสำหรับข้ามไปในอีกมิติหนึ่ง ซึ่งประตูนี้เป็นแค่บานกระจกขนาดครึ่งฟุตคูณครึ่งฟุตเท่านั้น เราไม่สามารถทำให้ใหญ่กว่านั้นได้ เนื่องจากเราไม่สามารถสร้างพลังงานได้มากขนาดนั้น”

 “ในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เป็นช่วงที่ด๊อกเตอร์ซายมัวร์ได้ทดลองสร้างพลังเทียมซึ่งเลียนแบบพลังงานที่ใช้สำหรับสร้างประตู ในวินาทีที่ด๊อกเตอร์ได้เปิดระบบนั้น อุบัติเหตุได้เกิดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องทดลองได้ถูกดูดเข้าไปในประตูนั้นอย่างไร้การควบคุมด้วยพลังมหาศาล แต่เนื่องจากประตูที่สร้างมานั้นมีขนาดแค่บานประตูทั่วไป มันจึงไม่สามารถทนต่อแรงมหาศาลนั้นได้ จึงระเบิดออกมาและทำลายประตูนั้นด้วย”

 “แล้วเกี่ยวอะไรกับผมด้วยครับท่านนายพล” ศาสตราจารย์ศักดิ์ชัยถามด้วยความสนใจ
“เกี่ยวซิครับ เกี่ยวกับประเทศคุณด้วย หลังจากที่เกิดอุบัติซึ่งคร่าชีวิตนักวิจัยของเราไปมากมาย ด๊อกเตอร์วัลไฮม์ได้ตรวจดูเศษวัศดุที่หลงเหลือในห้องทดลอง ได้พบวัตถุหนึ่งซึ่งไม่เคยพบที่ใดในโลกมาก่อน ด๊อกเตอร์วัลไฮม์สัญนิษฐานว่าวัตถุนี้เกิดจาก ปฏิกริยาบางอย่างจากปรากฏการณ์นี้ จึงได้นำวัตถุนั้นกลับไปที่ห้องพัก ด้วยความบังเอิญวัตถุนั้นกลับไปเหมือนกับวัตถุหนึ่งซึ่งเป็นของขวัญจากคุณพ่อของคุณ เขาไปพบที่บริเวณป่าแถบชายแดนไทยพม่าซึ่งเป็นบริเวณหลงสำรวจ ทางเราจึงขอคำอนุมัติพิเศษให้ไปสำรวจบริเวณนั้นพร้อมขนย้ายอุปกรณ์ที่จำเป็นไปด้วย”

 “ณ.ที่นั่นด๊อกเตอร์วัลไฮม์ได้สร้างประตูได้สำเร็จ แต่ไม่เสี่ยงที่จะกล้าเข้าไปที่ประตูนั้น เนื่องจากว่าก่อนคุณพ่อคุณเสียชีวิต ท่านได้บอกกับด๊อกเตอร์วัลไฮม์ว่า การที่จะผ่านเข้าไปในมิติคู่ขนาน พวกเราจะต้องรู้จักประวัติศาสตร์ของโลกและวิเคราะห์ให้ดีว่า ถ้าเหตุการณ์นั้นเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง ประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนไปอย่างไร”

 “และเนื่องจากท่านผู้การเป็นนักวิเคราะห์ประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งประกอบกับประตูทางเข้ามันอยู่ในประเทศไทยและเป็นความต้องการของคุณพ่อคุณด้วย เราจึงมีความต้องการผู้รู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไทยด้วย ผมจึงขอทางรัฐบาลไทยให้ส่งตัวคุณมาร่วมงานกับทางเรา”

 “ท่านนายพล บริเวณนั้นยังเป็นบริเวณสู้รบของพม่าและกองโจรแบ่งแยกดินแดนอยู่นะครับ ท่านจะไปตั้งฐานปฏิบัติการได้ยังไง” ศาสตราจารย์หนุ่มกระทู้ถามด้วยความสงสัย “ผมจำได้ว่าวัตถุที่พ่อผมไปเจอน่ะ ตอนนั้นผมก็ไปสำรวจกับเขาด้วย ต้องฝ่าด่านพวกกองโจรกระเหรี่ยงไปก่อนด้วยซ้ำ”

 “เรามีข้อตกลงลับกับทางกระเหรียงแล้ว เขาจะไม่มีวันมายุ่งกับทางเรา อีกอย่างฐานปฏิบัติการจะอยู่ใต้ดินลึกประมาณสิบเมตร และข้างล่างนั่น เราพบวัตถุที่จะเป็นพลังงานให้ประตูได้อย่างเหลือเฟือ เพราะฉะนั้นในขณะที่ฐานปฏิบัติการกำลังถูกก่อสร้าง คุณจะได้ถูกส่งไปที่ฐานใหญ่ในสหรัฐอเมริกเพื่อไปทำความคุ้นเคยกับผู้ร่วมโครงการและพื้นความรู้คร่าวๆ  การก่อสร้างจะให้เวลาประมาณสองปี คุณมีเวลาเท่านี้ หลังจากนั้นทั้งทีมปฏิบัติการจะย้ายมาอยู่ที่ฐานนี้อย่างถาวร” นายกเป็นผู้เฉลยให้ศาสตราจารย์หนุ่มได้รับรู้

 “ท่านผู้การจะต้องเดินทางภายในวันนี้เลย จริงๆแล้วคุณมีเวลาแค่หกเดือนเท่านั้น หลังจากนั้นคุณจะต้องเข้าไปศึกษารายละเอียดของโลกอีกมิติหนึ่งโดยใช้ประตูตัวเล็กที่ด๊อกเตอร์วัลไฮม์ได้สร้างขึ้นมาก่อนแล้ว” ท่านทูตกล่าวเสร็จจึงปิดการประชุมท่ามกลางความงุนงงของศาสตราจารย์หนุ่มซึ่งได้พลิกผลันชีวิตไปเป็นข้าราชการทหารยศพันเอก ในชั่วเวลาไม่ทันข้ามคืน

บทต่อไป

หน้าแรก || เรื่องยาวทั่วไปหลายตอนจบ || นิยายวิทยาศาสตร์ || บทความพิเศษ || เรื่องเขาเล่ามา

Copyright © 2001 by Kritapak Boonteekul. All rights reserved. No part of the contents of this website may be reproduced or transmitted in any form or by any means without the written permission of the owner.